چرا بهاییان کافر هستند؟

چرا بهاییان کافر هستند؟

قریب به اتفاق فقهاء تعداد نجاسات را یازده[۱] و برخی دوازده[۲] مورد اعلام کرده اند، از جملة آنها که همه بالاتفاق آنرا ذکر کرده اند نجاست کافر[۳] است، کافر یعنی کسیکه منکر خدا باشد و یا برای خداوند متعال شریک قایل باشد.
و یا اینکه رسالت حضرت خاتم الانبیاء محمد بن عبدالله ـ صلی الله علیه و آله ـ را قبول نداشته باشد و نیز به کسی کافر می‌گویند که ضروری دین یعنی، چیزی را مثل نماز و روزه که همة مسلمانان آنرا جزء دین اسلام می‌دانند منکر شود.[۴] 
فقهاء در این زمینه به آیة شریفة «انما المشرکون نجسٌ»[۵] و روایات متعدد دیگری، از جمله این روایت که از امام صادق ـ علیه‎ السلام ـ نقل شده است «من نصب دیناً غیر دین المومنین(دین اسلام) فهو مشرک»[۶] استناد می‌کنند. 
و از فروعاتی که برای این مسئله ذکر کرده اند این است که تمام بدن کافر حتی مو و ناخن و رطوبتهای او نجس است.[۷] 

حال که روشن شد چه کسانی در فقه اسلام و شیعه نجس می‌باشند به کنکاش در آثار بهاییان می‌پردازیم تا از برخی عقاید آنها آگاه شویم بهاییت فرقه ای است که توسط حسنعلی نوری معروف به بهاء الله به وجود آمده است. قبل از آن به وسیله علی محمد باب که به پیروی از اندیشه‌های شیخیه خود را رکن چهارم یا انسان کامل پنداشته بود، با بیت را به وجود آورده بود، وی در آغاز مدعی بود که باب امام زمان(عج) می‌باشد ولی در نهایت ادعای الوهیت نموده و اعلام نمود که بعداً کسی را به عنوان «من یضحصر الله» خواهد فرستاد. بعد از اعلام علی محمد، حسینعلی نوری مدعی شد که او همان کسی است که علی محمد باب وعده آمدن او را داده است. بعد از آن با ادعای نسخ دین اسلام، نغمة ایجاد دین تازه سرداد و به دین سازی روی آورد.[۸] 

برخی از عقاید بهاییت از قرار زیر می‌باشد: 

۱. اعتقاد به الوهیت علی محمد باب و حسینعلی نوری 

یکی از سخیف ترین و غیر معقول ترین اعتقادات بهاییت و بابیت اعتقاد به اله بودن باب و حسینعلی نوری است علی محمد باب ادعا کرده است که رفیع ترین مراتب حقیقت یعنی الوهیت در او حلول کرده آن هم حلولی مادی و جسمانی.[۹] 
این اعتقاد بهاییت با مبانی تمام ادیان آسمانی در تضاد می‌باشد زیرا در ادیان آسمانی الوهیت مختص حضرت حق، پروردگار و خالق جهان و جهانیان است و در این مقام هیچ کس و هیچ چیز با او شریک نیست. 
۲. اعتقاد به مقام نبوت علی محمد و میرزا حسینعلی 

بهاییان می‌گویند: مقام قایم موعود به حکم برخی آیات قرآن کریم، مقام اصالت و نبوت است.[۱۰] 
اما شیعه می‌گوید: قایم موعود تابع قرآن مجید و شریعت خاتم الانبیاء محمد ـ صلّی الله علیه و آله ـ و مقام او مقام خلافت و وصایت و امامت است نه اصالت و نبوت.[۱۱] 
۳. اعتقاد به قایم موعود بودن علی محمد باب و میرزا حسینعلی 
بهاییان می‌گویند: علی محمد و میرزا حسینعلی موعود دین اسلام هستند و جمیع انبیاء بدان اشارت داده اندو علامات آن در کتابهای آسمانی ثبت است. 
اما شیعه می‌گوید: موعود دین اسلام یکی قیامت کبری است و دیگری ظهور بقیة‌الله ارواحنا له الفداء که در قرن سوم هجری در سُرّ من رآه متولد شد، نام مادرش نرجس می‌باشد. 
۴. اعتقاد به نسخ دین اسلام 
بهاییان می‌گویند: مقام قایم موعود، مقام شارعیت است نه تابعیت،[۱۲] و نیز می‌گویند قایم در هنگام ظهورش حکم به نسخ دین اسلام می‌کند و بتشریع شریعت جدیدی غیر از اسلام می‌پردازد.[۱۳] 
اما شعیه می‌گوید: قایم موعود، تابع قرآن مجید و شریعت خاتم الانبیاء محمد ـ صلی الله علیه و آله ـ و مجدد و محیی همان دین اسلام است و صاحب کتاب جدید و آورندة‌ شریعت جدیدی نیست.[۱۴] 
خلاصه آنکه بهاییان: 
اولا:ً مدعی الوهیت باب و بهاء و منکر خاتمیت نبی مکرم اسلام هستند، ثانیاً: منکر احکام ضروری دین مثل نماز، و روزه و... بوده و آنها را منسوخ می‌دانند. 
ثالثاً نه تنها منکر وجود نازنین حضرت بقیة الله الاعظم هستند بلکه دشمن او می‌باشند. 
در نتیجه می‌توان گفت که علت نجاست آنان، کفر آنان می‌باشد و ادله ای که به نجاست کفار و مشرکین دلالت دارند، آنها را نیز در بر می‌گیرند. 
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر: 
۱. توضیح المسائل مراجع عظام، قسمت نجاسات. 
۲. بهاییت دین نیست، ابوتراب هدایی. به نقل از سایت محاکمه 
۳. تاریخ جامع بهاییت، بهرام افراسیابی. 
۴. وسایل الشیعه، حر عاملی، ج۱، کتاب الطهاره، ابواب مقدمه عبادت باب۲.

[۱]. خمینی، تحریر الوسیله، نجاسات، قم، اسماعیلیان نجفی، ط دوم، ۱۳۹۰هـ ق، ج۱، صفحة ۱۱۴، مسالة ۱. 
[۲]. رسالة توضیح المسائل با متن فتاوی آقای بروجردی و حواشی آیات عظام، جاویدان و فراهانی، علمیه، مسیلة ۸۴، ص ۲۶. 
[۳]. محقق حلی، شرایع الاسلام، دارالاضواء، بیروت، ط دوم، ۱۴۰۳ هـ، کتاب الطهاره، ج۱، ص ۵۳. 
[۴].رسالة توضیح المسائل مسیلة ۱۰۷، ص ۳۰. 
[۵].توبه/‌۲۸. 
[۶]. حر عاملی، وسایل الشیعه، الاحیاء التراث، قم، ط اول، ۱۴۰۹ هـ ق، ج ۱، کتاب الطهاره، ابواب مقدمه عبادت، باب ۲، ح ۳، ص ۳۰،. 
[۷]. رساله توضیح المسائل ۱۰۸، ص ۳۱. 
[۸]. زاهدانی، سید سعید زاهد، بهاییت در ایران، تهران، مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ط دوم، ۱۳۸۱، ص ۹۷. 
[۹]. عامر النجار، البهاییة و جذورها البابیة، دارالمنتخب العربی، ط اول، ۱۴۱۹ هـ. ق، ص ۴۴. 
[۱۰]. بهایی چه می‌گوید، جواد تهرانی،،‌ مشهد، ط دوم، ۱۳۴۱، ج ۲، ص ۲. 
[۱۱]. همان،‌ص ۷۶. 
[۱۲]. همان، ص ۲. 
[۱۳]. همان، ص ۹۳. 
[۱۴]. همان، ص ۷۶