آیت‌الله سیدحسین بروجردی
"آیت‌الله سیدحسین بروجردی"فرزند"علامه حاج‌سید‌علی طباطبایی"یکی از بزرگ‌ترین علما و مراجع شیعه در قرن 14 هجری‌ق. است، و از سادات طباطبا، سبط"سید مرتضی(رض)"است، و نسب‌اش به"حسن مثنی"فرزند"امام حسن المجتبی(علیه السلام)"منتهی می‌شود.
وی در سال ۱۲۹۲ هجری‌ق. در شهر بروجرد دیده به جهان گشود، و از کودکی به فرا گفتن علوم دینی در"بیت علم و دانش"پرداخت. پس از پیمودن مقدمات علوم در سن ۲۸ سالگی وارد"دار العلم"اصفهان شد، و از حضور"ابوالمعالی"،"سید مدرس"، و"آیت‌الله درچه"، سطوح فقه و اصول و ادبیات عرب را به خوبی استفاده کرد، و سال‌ها از محضر"حکیم قشقایی"و"حکیم کاشانی"، حکمت، فلسفه، کلام، و منطق را به پایان برد، و بعد از ۸ سال اقامت در اصفهان رهسپار نجف اشرف شد.
"آیت‌الله بروجردی"سال‌ها در نجف از محضر پربرکت"آخوند خراسانی"،"علامه یزدی"، و"آقا شریعت اصفهانی"دروس خارج فقه و اصول آموخت، و خود در علوم عقلی و نقلی به مرتبه اجتهاد و استادی ارتقاء یافت، و در سن ۳۰ سالگی در ردیف اساتید حوزه نجف به تدریس علما اشتغال داشت.
وی بعد از ۱۰ سال اقامت در عتبات در سال ۱۳۲۸ هجری‌ق. از عراق وارد بروجرد شد و مدت ۳۰ سال از بهترین ایام عمرش در زادگاه او به ترویج، تدریس، و تألیف سپری شد، و چند سفر به حوزه قم داشت.
"آیت‌الله بروجردی"در اواخر سال ۱۳۶۳ هجری‌ق. به علت کسالتی در بیمارستان فیروزآبادی شهر ری بستری شد، و پس از یک عمل جراحی بهبود یافت، و تا زمانی که در بیمارستان بود عده زیادی از افاضل علما و آیات قم و تهران در بیمارستان از او عیادت کرند و پیشنهاد اقامت در حوزه قم و اداره طلاب به او گردید، تا سرانجام در 14 محرم 1364 هجری ق. وارد حوزه قم شد، و دیری نگذشت که پس از فوت مرحوم"آیت‌الله حایری"تدریجا در رأس اساتید بزرگ حوزۀ قم قرار گرفت.
"آیت‌الله بروجردی"قریب ۱۶ سال در شهرستان قم، با همکاری آیات و اساتید علما، حوزه عریض و طویلی مملو از علمای اعلام و حجج بزرگ اسلام برپا کرد. وی در نشر حقایق مکتب، تدریس و تشویق فضلا، ساختن مدارس و مساجد در سراسر جهان، و اعزام علما و اساتید به نقاط مختلف باعث ترویج دین، توسعه و شناخت مکتب جعفری در سراسر جهان گردید.
در عصر او مرحوم"شیخ شلتوت"مفتی و رییس جامع"الازهر"، با فتوای خود کرسی فقه جعفری را (که از منابع غنی و متون اصیل اسلامی برخوردار است) در ردیف فقه مذاهب جهان اسلام قرارداد، و مذهب تشیع مورد تأیید واقع گردیده و تثبیت شد.
"آیت‌الله بروجردی"حوزۀ درس جامعی مرکب از اعلام و آیات و فضلای مختلف، در مسجد اعظم قم برقرار کرد. او در طرح مسائل فقهی احاطه جامعی داشت، و رأی صاحب‌نظران و فقهای بزرگ را بدون کم و کاست به خوبی عنوان می‌نمود، تا خود علما و فقهای مکتب درس او انتخاب کنند و نظریه صایب را برگزیده و اهل‌نظر شوند.
وی در عین احاطه به"اصول فقه"، در"علم رجال"و"حدیث"مهارتی کامل داشت، و با وجود اطلاعات فلسفی و دروس حکمت، از خودنمایی به دور بود. در سجایای اخلاقی، آیتی جامع بود و با وجود کهولت از احوال علما و از حوزه‌ها در حد توان رسیدگی و پرسش می‌کرد.
"آیت‌الله بروجردی"بر کتاب‌های فقیه صدوق، تهذیب و استبصار شیخ طوسی، خصال و رجال و امالی و علل الشرایع اسانیدی ضمیمه نمود. حاشیه بر کفایه آخوند خراسانی و حاشیه بر نهایه طوسی به رشته تحریر برد و یک دوره فقهی از تقریرات او به جا ماند. در عصر او رساله عملیه توضیح‌المسائل برای مقلدین با اسلوب تازه و جالبی در سراسر جهان منتشر شد.
مرحوم آیت‌الله بروجردی سرانجام در شوال ۱۳۸۰، مصادف با فروردین ۱۳۴۰، بر اثر عارضه قلبی، دار فانی را وداع گفت و در کنار مسجد اعظم به خاک سپرده شد.
سایت تشیع نیوز
