احیاگر رفتن به زیارت کربلا با پای پیاده کیست؟
بررسی‌های انجام شده نشان می‌دهد حضرت آیت الله العظمی شیخ میرزا «حسین نوری» که از علمای اعلام در تاریخ تشیع بوده، اولین فردی بود که با عمل کردن به برخی احادیث و روایات موجود، با پای پیاده به زیارت کربلای معلی رفت.
شیخ میرزا «حسین نوری» در ۱۸ ماه شوال سال ۱۲۵۴ هجری قمری یعنی حدود ۱۸۰ سال پیش در روستای"یالو"از توابع شهر نور در استان مازندران متولد شد. او در سن هفت سالگی پدر خود را از دست داد و یتیم شد. پدرش از علمای محلی آن منطقه بود.
او در سنین جوانی برای تحصیل علوم دینی به تهران کوچ کرد و مدتی نزد حضرت آیت الله العظمی شیخ «عبدالرحیم بروجردی» تلمذ کرد و سپس در سال ۱۲۷۳ هجری در حالی که ۱۹ سال سن داشت به نجف سفر کرد. هنگامی که فضای علمی آنجا را دید تصمیم گرفت همانجا بماند.
چهار سال در نجف ماند و سپس به ایران بازگشت. کمتر از یک سال در ایران بود اما باز هم با شوق زیاد به عراق بازگشت. مدتی در شهر کربلا نزد حضرت آیت الله العظمی «عبدالحسین طهرانی» معروف به"شیخ عراقی ها"تلمذ کرد و سپس به مدت دو سال به کاظمین رفت. بعد از آن در سن ۲۶ سالگی به حج رفت و بقیع را نیز زیارت کرد.
گفته می‌شود در زمان شیخ انصاری نیز افراد بسیار معدود و ناشناخته ای بودند که با پای پیاده به زیارت کربلا می‌رفتند اما حضرت آیت الله العظمی شیخ میرزا «حسین نوری» تصمیم گرفت که این سنت حسنه را احیاء کند لذا اولین بار در عید قربان به پیاده روی از نجف تا کربلا اقدام ورزید. سه روز در راه بود. حدود ۳۰ تن از دوستان و اطرافیانش نیز با وی بودند. از آن پس تصمیم گرفت هر سال این کار را تکرار کند. هر سال نیز بر تعداد افرادی که با او همراه می‌شدند افزوده می‌شد.
اساتید حضرت آیت الله العظمی شیخ میرزا «حسین نوری» عبارت بودند از: المولی محمد علی المحلاتی، الشیخ عبد الرحیم البروجردی، الشیخ عبد الحسین الطهرانی، الشیخ مرتضی الأنصاری، المیرزا الشیرازی، فتح علی السلطانآبادی و غیره.
از شاگردان این عالم جلیل القدر می‌توان الشیخ عباس القمی صاحب کتاب «مفاتیح الجنان»، الشیخ آقا بزرگ الطهرانی صاحب کتاب «الذریعة»، العلامة الشیخ علی بن إبراهیم القمی، شیخ محمد تقی القمی الباوزییری، الشیخ إسماعیل بن الشیخ محمد باقر الأصفهانی را نام برد.
حضرت آیت الله العظمی شیخ میرزا «حسین نوری» تالیفات بسیار زیادی داشت از جمله، کتاب «مستدرک الوسایل» که امروزه از کتبا معروف حوزه به شمار می‌رود. آخرین باری که با پای پیاده به زیارت حرم أبا عبدالله الحسین علیه السلام رفت در سال ۱۳۱۹ هجری بود. آن سال را"سال حج الأکبر"نامید. در آن سال عید نوروز با عید قربان هر دو در یک روز جمعه بود.
در آخرین سفرش به کربلا، به دلیل گرمای شدید هوا، غذاها فاسد شده بودند. شیخ میرزا «حسین نوری» و دیگر همراهانش همگی به دلیل خوردن غذای فاسد مسموم شدند. پس از بازگشت از زیارت به نجف، بر اثر بیماری شدید، در شب چهارشنبه ۲۷ جمادی الثانی ۱۳۲۰ هجری دار فانی را وداع گفت و در حرم أمیرالمؤمنین علی علیه السلام دفن گردید.
هفت سال بعد نیز همسر مکرمه وی درگذشت. هنگامی که خواستند او را در کنار حضرت آیت الله العظمی شیخ میرزا «حسین نوری» دفن کنند، نبش قبر کردند و دیدند که جسد شیخ سالم و تازه است، گویا تنها چند ساعت از مرگ وی می‌گذرد.
شیعه آنلاین
